1P 4:10 Każdy niech usługuje pozostałym tym darem łaski, który otrzymał, jako dobry powiernik różnorodnej w swych przejawach łaski Boga.
Wiemy, że mamy rozdawać hojnie to, co otrzymaliśmy. Prawda jest jednak taka, że w dużej mierze dzieje się to bardzo naturalnie. Jeśli otrzymałeś od Boga radość, tryskasz nią, gdziekolwiek idziesz. Jeśli otrzymałeś pociechę, Twoje serce wyrywa się do każdego, kto potrzebuje pociechy. Jeśli jesteś pełen miłości, ludzie czują się kochani, kiedy rozmawiają z Tobą.
Niby oczywiste, ale czy naprawdę nigdy nie próbowałeś komuś dać tego, co dowiedziałeś się, że powinieneś mieć? Dzielić się z kimś pokojem, zapałem, zachętą, akceptacją, których nie masz?
Tak często patrzymy na ludzi, którzy mają coś czego my nie mamy i próbujemy naśladować ich gesty i słowa, staramy się wzbudzić w sobie te same uczucia… Nic dziwnego, że nasze życie w Bogu tak rzadko jest lekkim brzmieniem i słodkim jarzmem.
Czy nie lepiej spędzać czas z Tym, który jest jedynym źródłem. Tym, który jeden daje nam nowe serce. Przyjmować od Niego wszystko, co chce nam dać. Chłonąć Jego naturę. Zmieniać się na Jego podobieństwo wpatrując się bez zasłony w Jego twarz.
A potem dawać szczodrze wszystko, co dostaliśmy. I nic więcej.
