Słowo Boże wiele razy mówi o patrzeniu na Pana. Psalmista pisze o oglądaniu Pana w Jego przybytku, mówi, że ku Niemu kieruje swoje oczy i o to jedno zabiega, aby oglądać Jego piękno. Hiob wyznaje, że po tym jak znał Go tylko ze słyszenia, wreszcie zobaczył Go twarzą w twarz. Apostoł Paweł uczy, że my wszyscy z odsłoniętą twarzą, odbijamy niczym w zwierciadle Jego chwałę.
Wierzę, że jest tu mowa o czymś innym niż duchowy dar proroczego widzenia postaci Jezusa, czy tronu Bożego. Nasz Tata, Bóg mówi, że kiedy Jego chwała odbija się w naszych twarzach, wtedy jesteśmy przemieniani na Jego podobieństwo. On pragnie, abyśmy się w Niego wpatrywali w naszym osobistym czasie z Nim, nie tylko Go słyszeli. Nie tylko o Nim rozmyślali.
Jest czymś całkiem innym myśleć o Bożej dobroci, miłości, potędze, a czymś innym na nią spojrzeć. Możemy rozmyślać o rzeczach odległych, o teoriach, pojęciach abstrakcyjnych, o tym, co ma dopiero nadejść. Ale nasz Tata jest z nami i przez Jezusa nie jesteśmy już od Niego oddzieleni. Możemy podnieść nasze duchowe oczy i spojrzeć w rzeczywistość Jego miłości.
Czasem możemy zobaczyć postać, czasem oczy, ale oczy naszego serca nie potrzebują kształtu, aby zobaczyć. To trochę jak z trójwymiarowymi obrazami, które były kiedyś modne. Człowiek patrzył na zwykły obrazek, potem nagle coś przestawiał w oku i wyłaniał się niespodziewany wypukły kształt.
W podobny sposób jako Ci, którzy są w Chrystusie, możemy rozmyślać o Nim, słuchać Go, a w którymś momencie w tajemniczy sposób, podnieść duchowe oczy… i zobaczyć, serce do serca.
Jego głos pociesza. Myślenie o Nim daje mądrość. Ale to patrzenie na Niego zmienia nasze serce na Jego podobieństwo.
Zachęcam, zacznij się uczyć jak podnosić ku Niemu oczy serca. Zobacz sercem Jego dobroć. Zobacz odbicie siebie w Jego oczach.
